Voor wie mij niet zo goed kent: ik kan soms wat hypochondrische neigingen hebben. Wie me wat beter kent, zal zich na het horen van deze openingszin vast afvragen of ik het woord ‘soms’ niet beter weg had kunnen laten.
Om mij dus op dag één van mijn diabetes-reis direct te vertellen dat je de Freestyle Libre voor me wilt bestellen, die a: je zelf moet aanbrengen, en b: een sensor met naaldje is wat 24 uur per dag aan je lichaam gekleefd zit… Je kunt je afvragen of mijn internist daar verstandig aan deed.
‘Vind je het erg? Ik heb net gehoord dat ik mezelf 4 keer per dag een spuit in mijn lijf moet zetten en mijn vingers blauw moet prikken, dus dat gaat me veel te snel,’ had ik willen zeggen.
Het werd natuurlijk het keurige ‘Ik denk dat dat me misschien iets te snel gaat, maar misschien later.’ Ik heb nu eenmaal altijd wat tijd nodig om me aan te passen aan veranderingen, vooral als het iets medisch betreft. Afijn, de hypochonder in mij heeft gesproken.
Na zo’n vijf weken, was ik echter om. Ik had blauwe vingers. Ze deden pijn van de hoeveelheid vingerprikken die ik elke dag moest uitvoeren. Ik had nog niet genoeg grip op mijn waarden en ik moest me er elke keer dat ik weer in mijn vinger zou gaan prikken echt even toe zetten. Het voelt gewoon wat onnatuurlijk om zo’n naaldje in je vinger te schieten.
Voor wie het niet weet: een vingerprik moet je na je diabetes diagnose zo’n 7 keer per dag (de zogenaamde zeven-punts-curve) uitvoeren en later kun je dat iets omlaag brengen, naar 4 keer per dag. Of als je je niet goed denkt te voelen. Die metingen geven je een redelijk beeld van hoe je lichaam reageert op insuline, koolhydraten en beweging. Maar omdat er zo veel verschillende factoren zijn om rekening mee te houden, voelt het allemaal behoorlijk complex aan. Afijn: het was dus én ingewikkeld om de boel onder controle te krijgen, en het stond me ontzettend tegen om steeds gaten in mijn vingers te schieten.
Toen ik mijn medisch specialist vroeg of ze dus tóch zo’n Freestyle Libre sensor voor me wilde bestellen, was ze volgens mij lichtelijk verbaasd dat deze hypochonder er na vijf weken al aan wilde geloven. Ik was op mijn beurt verbaasd dat ik de sensoren de volgende dag al in huis had. Wat een service!
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik na een paar maanden gebruik van de Freestyle Libre, ontzettend blij ben. Het is een mooi hulpmiddel om meer grip te krijgen op je glucosewaarden. Je brengt hem gemakkelijk zelf aan, en dat doet absoluut geen pijn. Wat ik nog het meeste voelde, was de sticker om de sensor twee weken op zijn plek te houden, die een beetje aan mijn huid trok. Het sensornaaldje wat in je huid gaat zelf, voel je bij het aanbrengen niet, en ook niet tijdens het dragen.
Inmiddels ben ik uiteraard verslaafd aan mijn FSL: het voelt lekker high-tech om continu mijn telefoon naar mijn arm te brengen om te zien wat de schade is. Tien jaar geleden hadden ze het vast niet voor mogelijk gehouden. Ik scan te pas en te onpas en ik kan je niet vertellen hoe fijn het is om zo veel inzicht te hebben. De bijbehorende app kan je grafieken tonen om het verloop van je waarden inzichtelijk te maken. Ook ’s nachts. Voor wie mijn eerdere blog heeft gelezen: het is verhelderend om te zien dat je glucosewaarden gewoon rond een bepaald niveau blijven schommelen tijdens de meeste nachten. Daar slaap je een stuk lekkerder op.
Daarnaast hielp het dragen van de FSL mij om mijn insulinebehoefte nog beter in kaart te brengen. Ik kan precies zien hoe snel ik stijg na een bepaalde maaltijd, hoe het met me gaat tijdens een wandeling, en ga zo maar door. Op die manier kun je op tijd ingrijpen, nog voordat je in een hypo of hyper terecht bent gekomen. Zo onwijs fijn!
Stiekem voelde ik me de eerste dagen dus wel een beetje een robotje. Je hangt toch iets aan je lichaam met techniek er in. Weliswaar techniek die je helpt, maar het zit continu aan je lichaam gekleefd, en dat is best een gek idee. Ik begon me haast af te vragen of ik mezelf voortaan niet i-Kai moest gaan noemen, net zoals Apple overal – heel technisch – een i’tje voor plaatst!
Doe mij dus maar meer van dit soort mooie techniek. Ik ben blij dat ik in 2020 pas mijn diagnose heb gekregen, en dat er dus zo veel meer mogelijk is dan bijvoorbeeld tien jaar terug.
Binnenkort start ik met de FreeStyle Libre 2: de sensor die je ook nog een alarm kan geven bij te hoge of te lage waarden. Laten we hopen dat ik daarmee van mijn lichtelijke sensorscan-verslaving afkom!
