Berichten / Diabetes type 1

Sommige mensen zijn van zichzelf heel beschouwend. Ze evalueren aan het einde van de week wat er die week allemaal goed en fout is gegaan in de hoop het volgende week beter te doen. Ze maken een uitgebreide lijst met goede voornemens voor het nieuwe jaar. Of ze kijken juist naar wat voor stappen ze het afgelopen jaar allemaal hebben gezet, en waar ze staan ten opzichte van vorig jaar. Ik geloof niet dat ik per se zo iemand ben.
Het gewone leven is weer begonnen. Er mag weer meer: ik mag weer naar toneelrepetities, ik ben weer bijna alle dagen aan het werk in ARTIS in plaats van thuis en ik kan weer uit eten in een restaurant. En zo mogen er nog wel meer dingen die erop duiden dat het gewone leven weer begonnen is.
Daar sta ik dan. Ik haal mijn fiets van het slot. Ik ben anders dan een uur geleden. Een uur geleden was ik nog gewoon Kai.
Een auto-immuunziekte krijgen, zoals diabetes type 1, is nooit leuk. Ineens ben je patiënt. Niet alleen vandaag, maar ook over 20 jaar.
Ik weet nog dat mijn medisch specialist me vroeg of ik even wilde oefenen. Ze had me net laten zien hoe je insuline moest spuiten, terwijl ze deed alsof een stuk opgepropt tissue moest doorgaan voor een stuk van mijn bovenbeen.
Voor wie mij niet zo goed kent: ik kan soms wat hypochondrische neigingen hebben. Wie me wat beter kent, zal...
Zwart. Wit. Zwart. Wit. Zwart. Wit.Ik zit op de grond van de keuken en tel de blokken op de grond....
“Ja, ja… En heb je ook veel dorst?” vroeg mijn huisarts.“Eh, ja… Ik heb wel dagen gehad dat ik wat...
Zoals mijn internist het zo mooi zei op de dag dat ik hem voor het eerst zag: “Vroeger gingen mensen...