Sommige mensen zijn van zichzelf heel beschouwend. Ze evalueren aan het einde van de week wat er die week allemaal goed en fout is gegaan in de hoop het volgende week beter te doen. Ze maken een uitgebreide lijst met goede voornemens voor het nieuwe jaar. Of ze kijken juist naar wat voor stappen ze het afgelopen jaar allemaal hebben gezet, en waar ze staan ten opzichte van vorig jaar. Ik geloof niet dat ik per se zo iemand ben.
Grappig om te merken dat je door het krijgen van een chronische ziekte toch een beetje van deze eigenschappen ontwikkelt. Zo was het laatst mijn ‘diaversary’ – mijn éénjarige jubileum met diabetes – en moest ik onbewust even denken aan hoe erg mijn huidige ik verschilt met die van vorig jaar. Best een wereld van verschil, als je het mij vraagt.
Hoe moet dat toch allemaal verder?
Toen ik net mijn diagnose had gekregen, dacht ik dat ik veel dingen vanaf dat moment wel op mijn buik kon schrijven. Want hoe ging ik nu in vredesnaam nog op vakantie? Of uit eten? Hoe ging ik de boel überhaupt weer onder controle krijgen?
Zorgen die gelukkig een jaar later allemaal behoorlijk onterecht blijken.
Ja, natuurlijk was het afgelopen jaar zeker een uitdaging. Er waren momenten waarop het me allemaal even te veel werd en ik geen idee had hoe het allemaal verder moest. Momenten dat ik midden in de nacht huilend wéér een naaldje in mijn vinger zette. Momenten dat ik tegen heug en meug wéér een paar dextro naar binnen stouwde om tegen een hypo te vechten. Maar als ik mezelf eens gedraag als beschouwend persoon, durf ik ook best te zeggen: ik ben mezelf 100% meegevallen het afgelopen jaar!
De knop om
Bijzonder hoe dat werkt. Dat je blijkbaar zo een knop kunt omzetten. Als het moet.
Mijn vriend Bram verwoordde het laatst heel treffend in een gesprek wat we hadden over hardlopen. Hij is aan het trainen om de New York Mini Marathon te lopen op 2 oktober – uiteraard voor het Diabetesfonds – en dat zorgt er dus voor dat hij met regelmaat flinke stukken aflegt.
“Hoe doe je dat dan, zo’n afstand lopen?” vroeg ik hem. “Ik zou dat niet kunnen.”
“Ach, ik vergelijk het gewoon met hoe dat bij jou soms ook gaat met je diabetes: je moet gewoon doorgaan, ook al denk je dat je niet meer kunt.”
Grappig. De vergelijking tussen hardlopen en diabetes is eigenlijk zo gemaakt: als je denkt dat je echt niet meer kunt en je afvraagt hoe het ooit weer goed gaat komen, moet je gewoon blijven doorzetten. Natuurlijk mag je je even afvragen hoe je de eindstreep gaat halen, maar je komt er vanzelf. Als je maar blijft gaan.
Mijn ik van vorig jaar had nooit kunnen bedenken dat mijn leven er nu zo uit zou zien: ik ben superdruk aan het werk, heb een voorstelling gespeeld zonder dat het mis ging, heb een vakantie in de planning, voor het eerst op een supboard gestaan én heb net de overstap gemaakt van pen naar pomp. En dat allemaal met waarden die er behoorlijk prima uitzien.
Wat kun je jezelf toch meevallen. En gewoon omdat ik ben doorgegaan.
New York Mini Marathon
Op 2 oktober organiseert het Diabetes Fonds de New York Mini Marathon! En omdat deze niet in zijn ‘echte’ vorm door kan gaan, maken ze er een digitale versie van. Ook meelopen of iemand sponsoren? Check www.newyorkminimarathon.nl!
